Itaewon Class

Sa isa sa pinakamelodramatikong eksena sa serye, sa episode 9, sinampal ni Jang Geon-won si Yi-seo sa gitna ng daan, dahil sa pagtatangka nitong bawiin mula sa babae ang recording ng kumpisal nito sa pagcover up sa hit and run na pumatay sa tatay ng bidang si Saeroyi. Kumpyansa si Yi-seo na tutulungan siya ng mga "maginoo mula sa iba't ibang bahagi ng mundo" na bumibisita sa Itaewon, pero tinawanan lang siya ni Jang Geon-won, sabay hagis ng pera sa hangin. Bulaga! Pinagkaguluhan nga ng mga tao ang pera imbes na tulungan si Yi-seo. Sa unang tingin, katawa-tawa itong eksena, pinapalapot ang pagkapinta kay Jang Geon-won bilang karikaturang kontrabida. Pero hindi ba ito ang ginagawa ng mga maginoong mayaman sa ating paligid ngayon, sa panahon ng krisis? Namimigay sila ng pera, at nag-uunahan tayo para magpasalamat sa kanilang kabutihang-loob. Samantala, wala nang nakakapansin na ang estrukturang nagpapayaman sa kanila ang dahilan kung bakit kapos na kapos tayo ngayon sa mga batayang pangangailangan, kung bakit kailangang mangingiyak tayong magmakaawa sa kanila para lang makakuha ng pagkain at medisinang dapat ay sa atin. 

Mahirap manood ng 16 episode ng Itaewon Class nang hindi nagsusubok basahan ito ng pulitika, dahil pulitikal na teksto naman ito. Tila ba may listahan ng isyu ang mga manunulat, transgender rights, mga Koreanong biracial, recidivism (sa anyo ni Kim Hee-hoon), at siniguradong kahit papaano'y mapahapyawan ang mga ito, sa konteksto ng isang k-drama. Ang problema nga lang ay minsan napapasadahan lang ang ilan sa mga isyu, halimbawa nga ang kaso ni Kim Toni na minadali ang resolusyon. 

Sigurado akong maraming detalyeng pang-South Korean na pananaw ang kailangan kaya't di ko nasaktan, halimbawa na lang ang iniisip kong cameo/stunt casting ni Park Bo-gum sa episode 11, o ni Hong Seok-cheon sa buong serye. Bagaman hindi ko maiiwasan ang soft power ng South Korea, hindi pa rin nanunuot ang kultura nito sa kamalayan ko (di tulad ng ibang imperyalistang kapangyarihan dyan). (Sa remake kong gagawin, Maginhawa, ang tangi ko pa lang napagdesisyunan ay kunin si Baron Geisler bilang Jang Geon-won.) 

Bagaman historical horror, madaling makahanap ng parallels sa pagitan ng Kingdom at Itaewon Class. Pareho silang base sa webtoon, pareho naming bininge mag-asawa sa Netflix, at may burgis na panunuligsa sa relasyong pang-uri. Sa palabas sa telebisyon na Lost, sinubukan ng isang minor na kontrabida na ipaliwanag sa bidang si Jack ang kanyang tattoo. "Naglalakad siya kasama natin, pero hindi siya isa sa atin." Sagot ni Jack: "Iyon ang nakasulat, pero hindi iyon ang ibig sabihin." Sino nga ba iyong kasama nating maglakad pero hindi isa sa atin? Sagot: pinuno. 

Sa Itaewon Class, palaging nagmamalasakit si Saeroyi sa mga katrabaho, kaya nga tapat sa kanya ang mga ito. Pero esensyal pa rin para sa kanya ang pagnanasang makapaghiganti kay Chairman Jang. Hanggang sa episode 10, kung saan pinili niyang lumuhod sa harap ng mortal niyang kaaway, para lang maligtas ang mahal niyang si Yi-seo. (Kung wala ang eksenang ito, hindi kapani-paniwala ang pagmamahal ni Saeroyi kay Yi-seo, dahil walang chemistry ang mga aktor na gumaganap sa kanila, Park Seo-joon at Kim Da-mi, samantalang panay ang sparks nina Saeroyi at Soo-ah [Kwon Nara].) Sa Kingdom, pagkatapos ng matagumpay na rebelyon laban sa Haewon Cho clan at paggapi sa mga zombieng nilikha ng nihilistikong Queen Consort Cho (alegorya sa counterrevolution), pinili ni Lee Chang na wag patayin ang sanggol na hindi naman talaga anak ng hari at tanging panganib laban sa kanyang pamumuno, dahil ang sanggol ang makapagdadala ng kaayusan sa kaharian at mabuting buhay sa bayan. Inuna niya ang iba bago ang kanyang sariling ambisyon, bagaman sa simula ay purong ambisyon nga ang prinsipe. Mayroon kayang pinuno sa Pilipinas na uunahin ang bayan bago ang kapangyarihan, na uunahin ang pag-ibig bago ang ambisyon? At kung wala, at hindi kdrama ang genre ng ating bansa kundi historical horror, ano na ang kahihinatnan natin? 

Night at the Museum

Paborito ng asawa ko ang una. Pinakamaganda sa akin ang pangatlo, dahil pinalitan na iyong nakakainis na aktor na gumaganap na anak ni Ben Stiller ng charming na si Skyler Gisondo (isa sa pinakanamimiss ko sa patay nang Santa Clarita Diet). Bagaman sabi ng Netflix ay pwede ito para sa mga batang pitong taon pataas, di rin ata ganoon ka-"child friendly." Sampalan kasi nang sampalan si Stiller at 'yung unggoy.

Marami-marami din palang pelikula ni Stiller ang gusto ko (Mystery Men, Zoolander, Royal Tenenbaums, Tropic Thunder). Pinakagusto ko pa rin ang hirit n'ya sa Cable Guy ("He was Asian, he was Asian!"), na s'ya rin pala ang direktor. Marami na rin pala s'yang nadirek na pelikula.

Sa Netflix, ang tangi n'ya lang pelikula bukod sa trilohiya ng Museum ay The Watch, na noon ko pa gustong panoorin at pinanood naman din namin. Bagaman hindi sobrang nakakatawa, di naman ito simpangit ng inasahan ko, kasi talaga naaalala ko puro lang lait dito ang mga rebyung nabasa ko noon. Mabuting aral: wag makinig sa rebyu (lalo na't binabasa dapat ang mga ito).

Naaalala ko rin si Stiller sa ilang episodes ng Curb Your Enthusiasm, na binurat ni Larry David nang magdesisyon ang huli na ayaw nang gumanap sa The Producers pero walang lakas ng loob na magbitiw. Isa sa mga pinag-awayan nila, ayaw lumipat ni Larry sa tabi ni Stiller sa kotse kasi malapit na naman ang pupuntahan nila, at ayaw ni Stiller na magmukhang driver (bumaba na kasi ang inihatid nilang unang umupo sa passenger seat). Nang papiliin ni Stiller si Mel Brooks kung sino ang tatanggalin sa cast, dahil nga may "masamang" balak, si Larry ang pinili ni Mel Brooks, at pinalitan ni David Schwimmer si Stiller.

Nasa Arrested Development din pala si Stiller. Sobrang lumubog ba s'ya sa tauhang si Tony Wonder na di ko s'ya maisip na Ben Stiller sa papel na iyon? Samantalang si Julia Louis-Dreyfuss, hindi ko makalimutang si Julia Louis-Dreyfuss. Nabanggit na rin ang huli, tuwang-tuwa ako noon nang matuklasang tatay pala ni Stiller si Jerry Stiller, na tatay ni George sa Seinfeld.

Sa telebisyon yata dapat si Stiller e. Kasi higit sa mga pinapelan n'ya sa mga pelikulang nabanggit ko ang mga pinapelan n'ya sa mga palabas na binanggit ko. Isa pang mahusay ay nung gumanap s'yang boyfriend ni Rachel sa Friends. S'ya 'yung mabait kunwari tapos naninigaw ng mga senior citizen. Walang Duplex sa Netflix pero pag nakakita ako't nagustuhan ko, irerebyu ko dito. 

Matter

Sa wakas nabasa ko na rin ang huling libro ng Culture series ni Banks. O sige, hindi ko s'ya 100% binasa, kasi ang unang 85% ng libro pinakinggan ko lang ang audiobook version. (Pinapakinggan ko s'ya habang naghuhugas ng boteng pang gatas.) Binasa ko na lang 'yung ebook nung paclimax na, bago magkita sina Ferbin at Dyan Seryi. At, sige, meron pa talagang dalawang libro sa Culture, Inversions at The State of the Art, pero dahil di naman sila mga nobela, papatawarin ko na ang sarili ko.

Kaya, sa wakas, nabasa ko na rin ang huling libro ng Culture series ni Banks. Sa totoo lang di ko naman s'ya balak tapusin, pero may credit ako sa Audible at pakiramdam ko kailangan kong ipambili kundi masasayang ang pera ko. Sinubukan kong basahin ang Matter ilang taon na ang nakalilipas, nang matapos ko ang Surface Detail, na di ko dapat babasahin kundi ako nakabili ng hardcopy. Mabagal kasi ang simula ng Matter, at ng Surface Detail, at kung magiging tapat ako sa sarili, lahat naman ng libro sa Culture. Pero espesyal ang kabagalan ng Matter dahil sa inakala kong magiging setting nito (i.e. hindi sci-fi). Sana inuna ni Banks 'yung tungkol sa shellworld imbes na 'yung eksena kung saan natunghayan ni Ferbin ang pagpatay sa tatay n'ya.

Isa ito sa pinakamahina sa Culture ni Banks. Mas hate ko pa rin ang Use of Weapons, na gustong-gusto naman ng lahat ng tao sa Internet, at mas disappointed pa rin ako sa Excession, pero aaminin kong pag pinag-isipan mo naman itong huli, maaamoy mo kung bakit ito magandang nobela. Medyo-medyo ang Surface Detail sa akin, at triple tie para pinakapaborito ko ang The Player of Games, The Hydrogen Sonata, at Look to Windward, bagaman kung tututukan ng baril, sasabihin kong pinakamahusay ang Games. Ang Consider Phlebas, maganda sana, pero hindi ko nagustuhan ang ending. Iyon naman talaga ang hinihiling ko sa mga nobela. Magandang katapusan. Kasi--Diyos ko--tiniis ko ang kabobohan ni Oramen. Si Oramen talaga ang masasabi kong disappointing, sana nagdagdag na lang ng pahina si Banks sa punto de bista ni tyl Loesp. (Ang nakakatawa, Aramen at Janseri ang isip kong pagbaybay sa mga pangalan ng mga tauhan. Kay Ferbin lang tama ang isip ko. Problema ba ito ng nagtanghal ng audiobook, o ganun lang talaga pagbigkas sa Oramen? Ang wala akong duda, nakakatawa pag nagtatangka si Toby Longworth na magboses babae. Lahat shrill.) 

Puno ng ideya ang mga nobela ni Banks, puno ng magagandang hirit. Zakalwe: Doble na ang singil ko. Diziet: Sige, pero bakit? Zakalwe: Inflation. Diziet: Ano 'yon? (Galing ito sa Weapons, patunay na kahit ang pinakahindi ko gustong nobela ni Banks ay may impact sa akin.) Dito sa Matter, isa sa pinakamahusay na eksena'y ang pagdarasal ni Ferbin, na listahan ng mga gusto n'yang maparusahan. Parodiya ito ng dasal, panay makasarili ang hiling, pero naisip ko, ano nga ba'ng pagkakaiba nito sa ordinaryong dasal ko?

Si Banks pa rin ang paborito kong nobelista ng sci-fi, dahil bagaman mas buo ang bisyon ni Cixin Liu, mas inspirasyonal si Banks sa mga katulad kong gustong makapagsulat ng nobela. Para kasing ang simple e, kahit na alam mong hindi.